Szanowni Państwo,
interesuje mnie kwestia Wołacza, który podzielił grono moich znajomych. Wszyscy zgadzamy się co do tego, że po formach tegoż przypadka, należy postawić przecinek. Problem pojawił się w sytuacji, gdy podjęliśmy teoretyczną próbę napisania listu. Czy w nagłówku powinno pojawić się: Cześć, Kasiu!, Cześć Kasiu!, czy w ogóle taki zwrot nie ma uzasadnienia, a w jego miejscu należy umieścić zwrot grzecznościowy typu: Droga Kasiu!?

Szanowni Państwo,
chciałabym się dowiedzieć, która forma jest poprawna i dlaczego: wójtostwo czy wójtowstwo? W nazwach miejscowości i dzielnic zdarzają się obie. Słyszałam o zasadzie, że jeśli w ostatniej sylabie mamy literę w to wyraz kończy się na -wstwo. Jak to z tym jest?

Witam,
Pytanie dotyczy specyficznych konstrukcji używanych np. w plikach pomocy. Są to zdania rozpoczynające się wieloma następującymi po sobie okolicznikami miejsca (styl i szyk tych zdań narzucają nam klienci, nie możemy tego zmienić), np.

W oknie Definiowanie brył, na karcie Efekty wizualne, w obszarze Efekty 3D, na liście Dodaj efekty specjalne kliknij opcję Głębia.

Wydaje mi się, że przecinki są tu niezbędne, jednak czy orzeczenie też trzeba oddzielić przecinkiem?
Pozdrawiam,

Witam serdecznie!
Mam problem z interpunkcją w wyrażeniu: „Wszystko co wiemy o XYZ.” Gdyby to było zdanie z dalszym ciągiem, nie miałabym wątpliwości, że przed co powinien być przecinek. Ale ponieważ zobaczyłam to w nagłówku, zwątpiłam, czy powinien być ten przecinek, czy nie.
Dziękuję i pozdrawiam.
Anna

Jak należy poprawnie napisać zdanie: „Przepiszcie ze strony…” czy „Przepiszcie z strony…”?

– cokolwiek – „Wybieraj z czegokolwiek!”
– co chcesz (czego chcesz) – „Wybieraj z czego chcesz!”
– co kupiono (czego nakupiono) – „Wybieraj z…”???
– co widzisz – „Wybieraj z…”???
Czy zdanie „Wybieraj z czego chcesz” – gdzie co chcesz jest synonimem dowolności, samodzielną frazą rzeczownikową ('to, co chcesz') i dziedziną wyboru – jest dobrze skonstruowane? (Podobne: „Wybieraj z czego tylko dusza zapragnie!”). I dlaczego nie słyszy się analogicznych form wykropkowanych na wstępie?

Szanowni Państwo!
W wypowiedziach dziennikarzy telewizyjnych spotykam się ostatnio z drażniącą mnie (może niesłusznie?) manierą uściślania treści komunikatów za pomocą wyrazu czytaj. Podam przykład: „Ci pracownicy to osoby doświadczone, czytaj: długo pracujące”. Jaka powinna być ocena takich innowacji składniowych? Czy nie nawiązują one do języka artykułów internetowych, w których za słowem czytaj zamieszcza się link do innego tekstu?
Dziękuję za odpowiedź.
Dominik

Szanowna Redakcjo,
jak prawidłowo zapisać:
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia14 stycznia 2020 r. sygn. akt I FSK 685/10?
Spotykam się z różnymi sposobami zapisu.
Dziękuję za odpowiedź

Co oznacza zwrot „dan w”? Czy to czasownik, imiesłów? Czy to forma współcześnie odnoszona do „dan(y)”, „(po)dan(y)”? Dlaczego tyczy się to też dokumentów rodzaju żeńskiego? Czy „umowa” może być „dan”? Nie znalazłem tego zwrotu w słownikach :(

Zwroty te widoczne są:

* na dokumentach całkiem niedawnych np. „UMOWA między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką w sprawie ochrony prawnej i pomocy prawnej w sprawach podatkowych. Dan w Warszawie, dnia 23 kwietnia 1925 r.”

* na nieco mniej starych dokumentach np. „Prawo wyborów dla zgromadzenia zwołać się mającego do ułożenia konstytucyi pruskiej. Dan w Poczdamie, dnia 8. Kwietnia 1848”

* a także na bardzo starych dokumentach np. w dokumencie Trojdena „Dan w Warszawie, roku Pańskiego tysiąc trzysta trzydziestego ósmego, dnia dwunastego grudnia”

Zwroty te sporadycznie pojawiają się też współcześnie na dyplomach lub tekstach stylizowanych na stare lub podkreślających patetyczność wydarzenia (np. akt Intronizacyjny Warszawskiego Króla Kurkowego. Dan w Warszawie Roku Pańskiego 2015 w niedzielę – 26. lipca”

Czy błędem jest napisanie wielkimi literami określenia Złota Reguła w odniesieniu do słynnej zasady wyrażonej przez Jezusa w Kazaniu na Górze (Mateusza 7, werset 12)? Niektórzy argumentują, że tylko pierwsza [litera] może być duża, ale Słownik poprawnej polszczyzny prof. Doroszewskiego (PWN, 1980) na s. 305 zdaje się akceptować pisanie dużymi literami ze względów uczuciowych i grzecznościowych i dopuszcza znaczną swobodę.