Dzień dobry,
mam problem z użyciem cudzysłowu. W tekście przytaczamy słowa postaci w cudzysłowach (jeżeli to nie są dialogi z czasu teraźniejszego akcji), a jednocześnie wyrazy obce zapisujemy kursywą. Co jednak w przypadku, gdy cała wypowiedź jest jednocześnie wyrażeniem obcym, np. La belle au bois dormant? Czy ujmujemy ją dodatkowo w cudzysłów? Czy wystarczy sama kursywa?
Dziękuję i pozdrawiam,
Aneta

Jak należy odmieniać tego typu nazwy: Viva Towarzystwo Ubezpieczeń – bez Vivy Towarzystwa Ubezpieczeń, w Vivie Towarzystwie Ubezpieczeń czy bez Viva Towarzystwa Ubezpieczeń, w Viva Towarzystwie Ubezpieczeń; Bild Sklepy Polskie – „Pracuję w Bild Sklepach Polskich” czy „…w Bild Sklepy Polskie”? Jednym słowem: jak należy odmieniać takie nazwy i dlaczego – proszę o wyjaśnienie problemu odmiany tego typu nazw w sytuacji, gdy nie można użyć przed nimi wyrazu: firma, instytucja itp.
Pozdrawiam

Szanowni Państwo!
Jak zapisywać wtręty łacińskie, nie tak powszechnie znane jak: ex post czy post factum, ale na przykład: ante litteram, restitutio ad integrum czy in partibus infidelium? Wyróżniać kursywą czy nie? We wspomnieniach, które przygotowuję do druku, występują jedne i drugie. Czy zatem uzależniać zapis od stopnia przyswojenia (ale jak tu wyznaczyć granicę?), czy trzymać się jednej konwencji (wszystko pismem prostym lub wszystko pochyłym)?

Dzień dobry!
Jaka ortografia obowiązuje przy pisowni obcojęzycznych zawodów niemających polskich odpowiedników, jak np. key account manager. Należy je pisać wielką czy małą literą?
Ponadto chciałabym się dowiedzieć, jakie są zasady spolszczania nazwisk obcojęzycznych. Przykład: Milošević. Oryginalna pisownia tego nazwiska (a przynajmniej ta, która znajduje się w 6-tomowej encyklopedii PWN) to Milošević. Jaka jest prawidłowa forma spolszczona (ł czy l, s czy sz, w czy v) i na jakiej zasadzie się ją tworzy? Kto ustala prawidłowo brzmiącą (i wyglądającą) wersję? Do jakich źródeł należy się odwołać?
Pozdrawiam,
Urszula Muszel

Kilka razy spotykałem w polskich artykułach francuską frazę bon mot (w znaczeniu 'zręczne powiedzenie'), ale odmienioną, z zastosowaniem polskiej fleksji: „(…) nikt nie rzuca już bon motami z Gombrowicza (…)”. Moje pytanie brzmi: czy można tak odmieniać obcojęzyczne frazy i jeśli tak, to jak takie coś przeczytać? Samo bon mot przeczytałbym z francuska [bą mo], ale bon motami – [bą motami]? [bą mo'ami]? Z góry dziękuję za odpowiedź.

Szanowni Państwo,
w poradni językowej poruszano już wątek odmiany nazwisk dwuczłonowych, pisanych z dywizem (łącznikiem). Chciałbym jednak zapytać, jak należy postępować z nazwiskami obcojęzycznymi, choćby Milinković-Savić, Loftus-Cheek czy Maitland-Niles. To, że odmieniamy drugi człon, to jasne, ale jak należy postąpić z pierwszym? Pozostawić nieodmieniony czy wręcz przeciwnie?

Pozdrawiam.

Czy angielskie przydomki powinny być odmieniane przez przypadki, a jeśli tak, to czy również te, które jako niezależne słowa nie odmieniają się? Chodzi mi w szczególności o postać Jan „Grizzly” Kowalski. Czy można powiedzieć, że spotkałem Jana Grizzly’ego Kowalskiego, czy nie lepiej pozostawić przydomek w mianowniku?

Szanowni Państwo,
chciałabym prosić o poradę w następujących kwestiach:
1. Jak należy zapisywać – w przypisach i bibliografii – nazwy czasopism obcojęzycznych: czy według polskich zasad pisowni – wszystkie człony wielką literą?
2. Nazwy traktatów: np. traktat w Mastricht – w publikacjach o Unii Europejskiej najczęściej spotykam zapis wielką literą.
3. Pisownia umownych nazw odnoszących się do różnych wydarzeń historycznych, np.: okrągły stół, żelazna kurtyna czy Wiosna Ludów.
Z góry dziękuję za odpowiedź
Pozdrawiam
Elżbieta Kossarzecka

Moje pytanie jest może i nietypowe, i… może niespecjalnie na miejscu, ale nie bardzo wiem, kogo o to pytać. Chodzi mi o zasadę (jeżeli takowa istnieje) umieszczania polskich nazw miejscowych w tekstach obcojęzycznych przeznaczonych dla obcokrajowców przebywających w Polsce (np. w programach festiwalowych pisanych w j. polskim, niemieckim i angielskim). Tłumaczenie np. nazw ulic nie wydaje mi się rozsądnym rozwiązaniem. Większy problem z nazwami miast (zwłaszcza na Pomorzu i Śląsku, które często mają swoje odpowiedniki).
Pozdrawiam
Janek Dokurno

Jaka jest etymologia słowa trambambula? Jest to słowo często używane w województwie łódzkim oznaczające 'stół do piłkarzyków'.