Zdanie: „Nie mogli zakwestionować mojego prawa” wydaje się poprawne – połączony z zaprzeczeniem rzeczownik przyjmuje formę dopełniacza. A jednak w zdaniu „Nie bardzo mogli zakwestionować mojego prawa” aż chce się poprawić ostatnie dwa wyrazy na moje prawo. Czy słusznie i dlaczego?

Dziękuję za odpowiedź i pozdrawiam

Szanowni Państwo!
Czy forma narzędnika liczebnika dwie może brzmieć dwoma (dwoma paniami, dwoma minutami)? Często się z tym spotykam. Wiem, że Doroszewski wymieniał formy dwoma i dwiema jako oboczne. Jak jest obecnie?

Określenie czasu dwudniowy oznacza trwający dwa dni, czy można to określenie rozumieć w odniesieniu do dat, w przypadku szkolenia dwudniowego jeżeli nie trwa ono ciągle przez dwie doby? Natomiast jest to sprzeczne z definicją słownikową?

Czy dom „dwupiętrowy” ma dwa piętra i parter czy jedno piętro i parter? Innymi słowy, czy parter liczy się jako piętro?

Szanowna Redakcjo,

w jaki sposób tytuły z myślnikiem do następnego wiersza? Czy myślnik powinien zostać w poprzednim wierszu czy zostać przeniesiony do następnego? Czy tytuły obejmuje zasada, na którą powołuje się A. Wolański: https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Myslnik-na-koncu-wiersza;18858.html?

Z wyrazami szacunku

Z.

Witam!
Jak należy zapisywać nazwę dziennika wydawanego przez Axel Springer Polska – Dziennik Polska Europa Świat? Na oficjalnej stronie gazety nazwa zapisywana jest bez znaków interpunkcyjnych.
Z góry dziękuję za odpowiedź i pozdrawiam.

Czy może być: EKSPERTYZA OCENY I WYCENY KAMIENIA SZLACHETNEGO?

Ekspertyza to chyba ocena lub wycena.

Dzień dobry,

trapi mnie pewna wątpliwość językowa ( i jednocześnie poprawnościowa). Mianowicie, czy z punktu widzenia językowego jest sens używać dwu form rodzajowych w liczbie mnogiej, np. artyści i artystki, przedsiębiorcy i przedsiębiorczynie... itp.? Czy rodzaj męskoosobowy nie zakłada z automatu, że zawiera w sobie obie płcie, np. chłopcy i dziewczynki BYLI (męskoosobowy), a nie chłopcy i dziewczynki BYLI i BYŁY .

Błagam o odpowiedź, bo strasznie mnie męczy ta sprawa.

Pozdrawiam serdecznie.

Ania Kwaśnik

Szanowni Państwo!
Z uprzejmą prośbą zwraca się Helena Kazancewa – wykładowca języka polskiego z Białorusi.
Mam kłopot z wyjaśnieniem moim studentom tego, jak się tworzy formy trybu rozkazującego. A właśnie co dotyczy czasowników kończących się zbiegiem spółgłosek, ostatnią z których jest spółgłoska wargowa.
W podręcznikach dla obcokrajowców, które są mi dostępne, używa się dwóch reguł:
1. Jeśli temat czasownika kończy się spółgłoską wargową, przy tworzeniu rozkaźnika temat twardnieje: zrób, kip, mów itd.
2. Jeśli temat czasownika kończy się zbiegiem spółgłosek albo nie tworzy sylaby, dodaje się sufiks –ij (-yj): rwij, śpij, drzyj, zamknij, marznij, poślij.
Wytłumaczywszy w ten sposób (byłam pewna, że powiedziałam wszystko), przy układaniu testu sprawdzającego zastosowałam między innymi czasowniki: martwić się, nakarmić, załatwić, wątpić, zrozumieć i poprosiłam o utworzenie form trybu rozkazującego od nich.
Zgłupiałam, kiedy, zacząwszy sprawdzać, zobaczyłam formy, utworzone od tych czasowników za pomocą sufiksu –ij. Studenci zrobili niby wg reguł (przynajmniej tych, które podałam), a mimo to, zrobili źle.
Może gdzieś w gramatykach jest taka reguła (której nie spotykałam, nie znam), że przy tworzeniu trybu rozkazującego sufiksu –ij nie dodaje się do tematów, zakończonych zbiegiem spółgłosek, jeżeli ostatnią spółgłoską tego zbiegu jest spółgłoską wargową? Czy ja mogę podać to studentom jako regułę, czy to jest zbieg okoliczności, i zdarzyło mi się w jednym zadaniu przez przypadek nazbierać tyle wyjątków? Czy istnieją jeszcze podobne przykłady? Może to tylko jakaś tendencja, dopiero obserwacja, którą trzeba by sprawdzić, zanim będzie się opowiadać z pewnością?
I, zresztą jak wyjaśnić sytuację z parą aspektową rozumieć – zrozumieć, gdzie oba czasowniki należą do IV (III) koniugacji (poprzednie „kłopotliwe” słówka należały do II), przy czym forma rozumiej jest utworzona zgodnie z regułami od tematu 3 os. l.mn. (rozumieją), formę zrozumiej uważa się za dopuszczalną (choć miałaby być taka wg reguły), a zrozum jest formą normalną i powszechną? Co jest z czasownikiem weź (I), utworzonym od tematu weźm’, gdzie spółgłoska wargowa w wygłosie ginie? Czy to jest jedyny wyjątek, czy istnieją podobne czasowniki?
Przepraszam Państwa za kłopot i długie tłumaczenie, wiem, że zadaję chyba niełatwe pytanie. Bardzo proszę o pomoc.
Z serdeczną wdzięcznością,
Helena Kazancewa

Jak inaczej nazwać Francję, żeby za często nie powtarzać nazwy kraju. Francuzi mówią Hexagone, ale nie wiem, czy Heksagon będzie dla polskiego czytelnika zrozumiały.

Serdecznie dziękuję za pomoc

Dorota