Czy na końcu podpisu pod zdjęciem lub rysunkiem w nawiasie w podręczniku akademickim można pominąć skrót imienia autora, np. (Kowalski)? Czy poprawnie jest: (J. Kowalski)?

Szanowni Państwo,
pełna nazwa firmy brzmi: Krajowy Rejestr Długów Biuro Informacji Gospodarczej SA. Biuro informacji gospodarczej to określenie rodzaju podmiotu gospodarczego, wprowadzone przez ustawę. Zazwyczaj używamy formy skróconej (Krajowy Rejestr Długów), czasem jednak jesteśmy zobligowani do posługiwania się pełną nazwą. Czy dopuszczalna jest odmiana tylko trzech pierwszych wyrazów, np. Krajowego Rejestru Długów Biuro Informacji Gospodarczej SA, czy też poprawna jest wyłącznie odmiana wszystkich?

Jak brzmią nazwy osób (mężczyzny i kobiety) należących do rodów (narodów, plemion): Farerów, Anglów, Wolsków, Jazygów, Ariów, Osków, Waregów, Azów? Przypadki mianowników Bojko, Scyta czy Ajnu nakazują daleko idącą ostrożność w samodzielnym tworzeniu takich nazw, a co do pań, też przyrostków jest nieraz po kilka do wyboru: np. Farerka lub Fareryjka, Waregijka lub Wareżka.

Szanowna Poradnio!

Proszę o podanie poprawnej pisowni wyrażenia mąż(?)nie(?)mąż, dama(?)nie(?)dama. Dane z różnych poradni i blogów językowych są rozbieżne. Czy na ortografię ma wpływ znaczenie? Mam na myśli, że może chodzić o niepewność, czy to jest mąż, czy nie, ale może też chodzić o cechę (na wzór biało-czerwona), że np. osoba wygląda jak dama, ale zachowuje się jak (np.) kuchta; że ubiera się po męsku (mąż), ale zachowuje jak kobieta.

Pytam o złożenia czasownika mieć z imiesłowami przymiotnikowymi biernymi („W domu mam zabronione…”), a także „Mam to kupione”, „Mam to załatwione”, „Mam to nagrane”, ale też „Masz przegrane!” (przy czym g należy zamienić na s) i inne podobne groźby. Znajomy poznaniak przytoczył mi rozmowę przy stole:

— Janek, przestań mlaskać, bo cię strzelę.
Janek mlaszcze dalej. Po chwili:
— No i masz strzelone.

Poprawne? Germanizm?

W szkole zawsze powtarzają, że nie zaczyna się zdania od a więc i no więc – jaka jest tego podstawa gramatyczna?

Witam serdecznie!
W języku polskim istnieje 6 spółgłosek miękkich, które mogą stać w wygłosie ([ś], [ź], [dź], [ć], [ń], [j]). Dlaczego, jeśli mam 2 wyrazy – ryś i siano – głoskę [ś] piszę w dwojaki sposób. Przecież to ten sam dźwięk, nie lepiej pisać śano, a oprócz tego ćerń, ńeuk, dźecko, źarno? Często połączenie nia odczytuje się jako [ńja] i np. Dania mogłaby być zapisywana jako Dańja, a wyraz dania jako dańa.
Uprzejmie proszę o odpowiedź.

Czy postępująca (?) maniera używania dopełniacza i wołacza w brzmieniu mianownika w stosunku do nazwisk i imion własnych została już „prawnie usankcjonowana” ? Czyli zgodnie z regułami poprawnej polszczyzny można informować o przyznaniu nagrody dla Michała Prosty? Bo zwracanie się do rozmówcy „Grzegorz, zechciej skomentować” jest już właściwie nagminne? Jeżeli tak, to przepraszam za zawracanie głowy.
To pierwsze jest powszechną manierą polskich księży, którzy przy wyliczaniu intencji Mszy św. na cały tydzień preferują taką właśnie formę. Przecież jak parę tysięcy osób słyszy to tydzień w tydzień, to nawet podświadomie nabiera złych manier. Czy nie można by z tym czegoś zrobić? O telewizji już nie wspomnę, bo ona chyba niereformowalna.
Jeżeli oczywiście trzeba, bo może ja ciągle tkwię w Średniowieczu, a ludzkość dokonała tu jakichś istotnych zmian, których nie umiałem przyswoić?
Może rozesłać jakąś ulotkę do seminariów gdzie tych księży szkolą. Albo do kurii?
Dziwny pewnie jestem, bo „techniczny”, a jakoś to mnie niemiło dotyka.

Pozdrawiam,
W.Reczek
(dr inż.)

Proszę o odpowiedź na pytanie, czy i jak odmieniamy Johnny Walker [chodzi pewnie o markę whisky, powinno więc być Johnnie Walker –- J.G.], Monty Python.
Dziękuję.

Szanowni Państwo,
mam problem z odmianą męskich imion turkmeńskich z -y na końcu: Sapadurdy, Gurbanguły etc. – zasadą jest dla obcych apostrof plus końcówka polska – zatem: Sapadurdy’ego? Gurbanguły’emu? Wygląda i brzmi to strasznie.