Dlaczego piszemy: wzdłuż, wszerz, wzwyż, ale w poprzek?

Szanowni Państwo,
przygotowuję tekst o medalierstwie zachodniopomorskim i odkryłam pewien sposób stosowania liczebników w inskrypcjach na medalach, moim zdaniem błędny, np.: XXXV lat Polskiego Towarzystwa …, XX lat Pleciugi, XX-lat Zarządu Portu itp. Liczebniki porządkowe zostały tu użyte zamiast głównych. Czy taki zapis jest dozwolony albo był w latach 70.? Prawidłowo powinno być chyba: 20 lat, 35 lat itp.?
Dziękuję za pomoc

Chciałbym się dowiedzieć, jak odmienia się imię i nazwisko francuskiego muzyka Yanna Tiersena. Czy używa się apostrofów, jak to się pisze we wszystkich przypadkach?
Dziękuję za pomoc.

Szanowni Państwo!
Yerba mate piją yerbiści czy yerbyści (jerbiści czy jerbyści)? Wydawałoby się, że yerbyści – wszak mamy yerba mate, a nie yerbia mate, ale wątpliwości się pojawiają i dręczą.
I z tej samej dziedziny, choć na wyjaśnienie związku brak miejsca: czy torba (do noszenia akcesoriów do yerba mate) może mieć kształt penisoidalny, czy musi falliczny?
Z poważaniem
Witold Maria

Dzień dobry,

proszę o komentarz w sprawie sformułowań „zachowanie konstrukcji” oraz „zachowanie się konstrukcji”. W literaturze przedmiotu związanej z budownictwem można spotkać obie formy. Niektórzy profesorowie budownictwa nie mówią o „zachowaniu się konstrukcji” tylko o „zachowaniu konstrukcji”, twierdząc, że „się” personifikuje konstrukcję.

Problem, o którym piszę dotyczy procesów fizycznych takich jak deformacje konstrukcji pod wpływem obciążenia, pękanie, zniszczenie itp.

Pozdrawiam

Redaguję właśnie książkę; ustaliłam z autorką, że będziemy zwracać się do czytelnika wielką literą. Mam jednak wątpliwość co do pisowni ww. zaimka tam, gdzie nie jest on zwrotem do adresata sensu stricto lub tam, gdzie jest to cytat wypowiedzi skierowanej do samej autorki. Podam przykłady:
1.
„Opowiem Ci tę historię, żeby Cię poruszyć i zmobilizować do przemyśleń, do przyjrzenia się sobie"
„Postarałam się wpleść tutaj sporo wiedzy psychologicznej, która może Cię wzbogacić i zainspirować do przemyśleń.”
– tu nie mam wątpliwości, to zapis zgodny z przyjętą konwencją.
2.
„Książka, którą trzymasz w rękach, jest bardzo osobista. (…) Gdy pokazałam pierwszy szkic jednemu z moich przyjaciół, napisał mi: (…) Ja w nim widzę twój cel osobisty: rozliczyć się ze wszystkim co cię spotkało i co masz w głowie. (…) Chcesz żeby cię oceniali?"
„Pewnego razu przyjaciel zapytał mnie:
— Słuchaj, ale powiedz, czy wolałabyś nieść ten swój bagaż i żyć, czy tego nie mieć, ale żeby cię w ogóle nie było?
Ja odpowiedziałam sobie na to pytanie. A Ty? Co odpowiesz?"
– tu autorka cytuje swojego przyjaciela, który zwracał się bezpośrednio do niej.
3.
„Albo gdy byłyśmy nad morzem z mamą, siostrą mamy i moją kuzynką, w ramach rozrywki chodziłyśmy na Rodeo – sztucznego byczka, który robiąc gwałtowne zwroty starał się zrzucić swojego jeźdźca. Ta zabawa miała rosnące programy trudności. Płaciło się raz, ale jak byczek zrzucił cię od razu, to twoja strata.”
– tu, podobnie jak wyżej, mam poważne wątpliwości; nie jest to zwrot do adresata sensu stricto.
Czy podane zapisy są poprawne, czy może jednak przekombinowałam i powinnam wszędzie zastosować wielką literę?

Dobry wieczór. Zauważyłem, że wielu Polaków, może nawet większość, unika jak ognia słowa gdzie, a zamiast niego mówi dokąd. Wiem, że obie formy są poprawne, ale dla mnie dokąd ma charakter książkowy, oficjalny. Tymczasem słyszę w filmie rozmowę, w której bohaterowie rozmawiają językiem potocznym i zamiast powiedzieć gdzie idziesz, mówią dokąd. Brzmi to nienaturalnie, sztucznie, a jest to wręcz nagminne. Wydaje mi się, że bierze się to stąd, że kiedyś mówiono, że używanie słowa gdzie jest niepoprawne i powinno się mówić dokąd. Co Państwo na to? Z uszanowaniem stały czytelnik

Dzień dobry,

mój kolega Wojciech L. zasiał we mnie wątpliwości związane ze słownictwem. Twierdzi on, powołując się na autorytet prof. Bralczyka i prof. Miodka, iż zajefajnie jest normalnym słowem, należącym do poprawnej polszczyzny. Posiadany przeze mnie słownik poprawnej polszczyzny jednak tego słowa nie zawiera, ale też jest on z 2004 roku. Czy kolega ma rację?

Napisano w piśmie do mnie, że lokale 1 – 13 (jeden spacja myślnik spacja trzynaście) będą mieć wymieniane wodomierze. Czy autor, stawiając spację przed myślnikiem i po nim, chciał powiadomić, że chodzi o DWA lokale, tylko o numerze jeden i trzynaście, czy też o lokale OD 1 DO 13, a więc 1, 2, 3, 4... do 13 włącznie?

Czy potwierdzicie Państwo, że istnieje zasada, że jeśli jest spacja przed i po myślniku w takich zapisach, to chodzi TYLKO o DWA numery czegoś (mieszkań, etc)? Uprzejmie proszę o rozstrzygnięcie. Być może nie posłużyłam się nazwami „dywiz”, „półpauza” itd – nie jestem ekspertem.

Z szacunkiem

Katarzyna

Szanowni Państwo!

Mam pytanie związane z poprawną odmianą nazwy wsi Załom. W gronie znajomych próbujemy rozstrzygnąć, czy Załom powinniśmy odmieniać jak Radom czy jak Rzym? Mieszkam w Załomiu, czy w Załomie? Wikipedia proponuje Ms. z końcówką -u, w Załomiu. Ale dlaczego nie odmienić tej nazwy jak rzeczownik „załom”? Według mnie jest to prostsze i ładniej brzmi we wszystkich przypadkach. Dodam, że mieszkańcy podobno częściej używają odmiany miękkotematowej.