Szanowni Państwo,
czy robiąc korektę współczesnego tekstu, w którym przytoczony jest fragment sformułowanej przed wieloma laty reguły zakonnej, ingerować w ortografię tego cytatu i uwspółcześnić w nim pisownię nie z imiesłowami przymiotnikowymi? Jak postępować w innych podobnych sytuacjach, na przykład gdy cytuje się fragment brewiarza albo Pisma Świętego? Zachować czy zmienić pisownię oryginału?

Proszę o poradę
Halina Mastalska

Dzień dobry,

czy istnieje słowo „monofunkcyjna” — np. w odniesieniu do gospodarki? A może „mono funkcyjna” jak podpowiada mi edytor tekstu? Chyba nie...

Małgorzata

„Do końca lipca niezbicie opublikowany zostanie drugi tom.”

Uznałbym to zdanie za niewątpliwie (a nie „niezbicie”) błędne, gdyby nie fakt, że napisał je edytor tekstów jednego z wydawnictw, polonista, dr hab. Czy zawodzi mnie tutaj moje poczucie poprawności językowej? Czy słowa „niezbicie” i „niewątpliwie” zawsze można stosować jako w pełni równoznaczne?

Z wyrazami szacunku

Tadeusz W. Drwal

Moje wątpliwości dotyczą opuszczania znaków diakrytycznych używanych w obcych językach w sytuacji niedysponowania odpowiednimi czcionkami. Czy zasady dotyczące przegłosu obowiązujące w przypadku języka niemieckiego mają również zastosowanie w innych językach (nawet tak odległych jak np. fiński)? Czy zwykłe opuszczenie diakrytyku, bez dodawania litery, byłoby błędem? Zapewne nie, bo jak zastąpić używane we francuskim i tureckim c z ogonkiem, w portugalskim n z tyldą czy skandynawskie a z kółeczkiem nad literką (nie znam fachowych nazw tych znaków)? W tym ostatnim przypadku spotkałem się jednak z powtórzeniem litery a (np. imię Haakon, w oryginale przez jedno a z diakrytykiem).
Dziękuję za odpowiedź.

Szanowni Państwo,
chciałbym powrócić do nazw instytucji. Moje pytanie dotyczy sytuacji, gdy mamy nazwę Instytut im. prof. med. Jana Kowalskiego. Czy dopuszczalny jest w korespondencji, logo czy też stopce adresowej zapis opuszczający którąkolwiek część tej nazwy? Czy można też zapisać tylko z pierwszą literą imienia, tzn. Instytut im. prof. med. J. Kowalskiego? Zapis ten wydaje się dziwny, chociaż Słownik poprawnej polszczyzny [pod red. W. Doroszewskiego – Red.] podaje przykład w haśle imię –: „imienia M. Konopnickiej”.

Jak w poniższych zdaniach należy zapisać cząstkę żeśmy z poprzedzającym słowem – razem czy osobno? Dodam, że nie wchodzi w grę zmiana jak żeśmy na jak(e)śmy ani której żeśmy na którejśmy, gdyż zdania pochodzą z tekstu, który wydawca chce zmodernizować jedynie pod kątem ortografii i interpunkcji.

1. Do mnie, jeśli zajdzie potrzeba, można pisać, jak żeśmy (jakżeśmy) się umówili, na adres p. Jadzi.
2. W sprawie depeszy, o której żeśmy (którejżeśmy) mówili, nie mogę nic bliższego znaleźć.

Witam!
Piszę szkolne protokoły. Mam wątpliwości co do zapisu:
– Zapoznałem/-am się z treścią protokołu,
– Zapoznałem(-am) się z treścią protokołu.
Który zapis jest poprawny? Czy stawiamy między () i / spacje?
Czy na konies roku szkolnego wystawiamy ocenę z zachowania, czy ocenę zachowania?
Iwona K.

Szanowny Panie/Pani!
Zwracam sie z prośbą o polecenie rzetelnego słownika synonimów w wersji online. Szukalam już na rożne sposoby i nie trafiłam na nic satysfakcjonującego. Z góry ślicznie dziękuję za odpowiedź.
Z poważaniem
Weronika

W tekstach staropolskich znajdujemy często literę é. Pamiętam, że na lekcjach języka polskiego zawsze czytało się ją jak współczesne e, często ze szkodą dla rymu. Jak powinno się wymawiać tę literę?
Pozdrawiam,
W.

Dla skrótów: wyżej wymieniony, do spraw (itp.) niektórzy interpretatorzy dopuszczają odpowiednio w/w, d/s, które to formy w oficjalnych wykładniach są niezgodne z polską ortografią. Szczególnie interesuje mnie jednak pomijany skrót od nie dotyczy. Czy powinno to być nd. (podkreślane na czerwono w edytorach tekstu jako błąd), czy też należy używać innej formy?

Z góry dziękuję za odpowiedź.

Z poważaniem
Agnieszka