Szanowna Poradnio,
czemu nie tylko „są trzej autorzy”, ale też „jest trzech autorów”?
Z najlepszymi życzeniami
Kacper

Mówimy: przygotowywa, przygotowuje czy przygotowywuje?

Dzień dobry,

chciałam zapytać o poprawną formę czasownika uziemić w czasie teraźniejszym, trybie rozkazującym drugiej osoby liczby pojedynczej?

Dziękuję bardzo.

Z poważaniem

Dobry wieczór.
można powiedzieć w czasie teraźniejszym np. „Widzieliśmy, jak sprzątasz” czy powinno się mówić w czasie przeszłym „Widzieliśmy, jak sprzątałeś”? W telewizji często słyszę tę pierwszą formę.

Przy okazji studiów prawa wynikła kwestia odmiany słowa zaniechać. Jak wiadomo, czynem może być działanie lub zaniechanie. Jak określić czas teraźniejszy tego czasownika: „Paweł w tym momencie zaniechuje” czy „Paweł w tym momencie zaniecha”, a może należy zmienić w ogóle tryb? Dziękuję za odpowiedź.
Z poważaniem,
Rafał

Dzień dobry, mam pytanie, jak zapisywać w tekście poszczególne wypowiedzi (w cudzysłowie czy od pauz, wszystkie tak samo czy różnie?): 1) wypowiedzi w czasie teraźniejszym (np. - A jak ona wygląda - zapytałam); 2) rozmowy zapisane w czasie przeszłym (- Musisz mnie odwiedzić - mówił. - Ale tato, wiesz, że nie mogę - odpowiadałem; lub: Ojciec powtarzał mi: - Weź się lepiej do roboty!), 3) fragmenty korespondencji z internetowych czatów (np. - Jesteś tam? - pytałem jej. - Jestem - odpowiadała).

Mam pytanie odnośnie czasów w języku polskim. Mówi się, że nie można ich mieszać, ale wszędzie natrafiam na zdania tego typu:
Miała wrażenie, że cały czas czuje jego obecność.
Jeszcze wczoraj wiedziała, co robi. Teraz jednak uczucie pewności ją opuściło.
Próbowała zrozumieć, czy sobie żartuje, czy mówi poważnie.

Czy w języku polskim istnieją jakieś przypadki, w których wprowadza się zamieszanie do czasów? (Tak jak na przykład w angielskich conditionalach).

Ostatnio miałem przyjemność rozmowy z policjantem z drogówki. Po krótkiej wymianie zdań z ust pana policjanta padło znamienne i jakże typowe „Będziemy dmuchać”. Zaraz, zaraz! Jacy my!? Wiem, że typowe jest użycie w tym przypadku l. mn., a z mojej strony nadużyciem byłoby chyba zastosowanie podobnej konstrukcji w stosunku do policjanta. W jaki sposób uzasadnić można użycie tutaj l. mn.? Czy ma to jakiś związek z tzw. 'pluralis maiestaticus'?

Mamy następujące zdanie: Stwierdził, że już nigdy nie powtórzy tego wyczynu, bo następnym razem może źle wylądować i złamać nogę. Pytanie brzmi, czy słowo może jest w tej sytuacji w prawidłowej formie. Mamy do czynienia z narracją w czasie przeszłym. Proszę wytłumaczyć odpowiedź i zgłosić ewentualne inne błędy w zdaniu. Zależy mi, aby się czegoś nauczyć.
Pozdrawiam,
Krzysztof

Szanowni Państwo,
proszę o etymologię czasownika błądzić.

Z pozdrowieniami
Stratos Vasdekis