Czy jeśli w książce popularnonaukowej (tłumaczonej z j. ang.) pojawiają się dialogi ujęte w cudzysłów, a tłumacz również zachowuje je w cudzysłowie, to co zrobić w sytuacji, kiedy przytoczone, krótkie zdanie (np. "Nie ma powodu do obaw.") znajduje się w osobnym akapicie (a tak w Polsce nie wyodrębnia się przytoczeń wypowiedzi ustnych)? Czy w takich sytuacjach można wyjątkowo stosować pauzy zamiast cudzysłowów? Czy jedną metodę konsekwentnie i wówczas usunąć akapit i włączyć cytat w akapit poprz?

Interesuje mnie, skąd się wzięła zamiana dawnej końcówki -emi w odmianie przymiotników, np. ciekawemi, innemi, na dzisiejszą końcówkę -ymi, np. ciekawymi, innymi, i jak się nazywa taki zabieg?

Szanowni Państwo,
bardzo proszę o rozwianie moich wątpliwości co do zapisu nazw produktów z dopełniaczem saksońskim. Wiadomo, że powinno się mówić „Idę do McDonalda” (nie: McDonaldsa), „Używam Helmana” (nie: Helmansa – chodzi o majonez) itp. Co jednak z takimi nazwami jak Jack Daniel's, Balantine's, Redd's? Wszyscy, których znam, dopełniacz wymawiają kolejno: [danielsa], [balantajsa], [redsa].
Iwona Nowakowska

Czy można do wszystkich tych określeń zastosować przyimek z i czy nie będzie to błędne: „Przyczyny związane są z: zmianą, sprzedażą, fizyczną, wygaśnięciem”?
Dziękuję.

W ostatnim czasie bardzo często spotykałam się z powiedzeniem: „Dzięki bardzo”. Jest ono bardzo popularne, ale czy prawidłowe? Moim zdaniem poprawne są raczej wersje: „Wielkie dzięki” albo „Bardzo dziękuję”. Proszę o konsultację, z góry serdecznie dziękuję.
Anna Ziobro

Dziń dybry!
Fyle może być rodzaju żeńskiego lub nijakiego. Rodzaj ż. podany jest w WSWO PWN. Rodzaj nijaki – w ortografach PWN („-li a. -lów”), a także u Karpowicza, który podaje nawet Ms. fylu (pomijam możliwą nieodmienność). Proszę o pełną odmianę dla wszystkich przypadków obu liczb rzeczownika fyle w rodzaju żeńskim oraz w rodzaju nijakim. Skąd takie rozbiezności w słownikach?
Pozdrawiam.

Nie musisz mi mówić, co mam robić.
Muszę to zrobić, czy nie?
Czy w tych zdaniach mają być przecinki? Z góry dziękuję.

Spotykam się z tym problemem na co dzień: wcześniej uczyłem Polaków francuskiego, teraz uczę Węgrów polskiego. Gdy natrafiam na zdanie typu: „Powiedział, żebym mu dał…”, to tłumaczę moim uczniom, że jest to tryb łączący, mylnie przedstawiany przez polskie gramatyki jako przypuszczający. Przecież istnieje zarówno syntaktyczna, jak i semantyczna różnica między powyższą formą a podobną w zdaniu: „Wiem, że dałbyś mi, gdybym cię o to poprosił”.
Wprawdzie kilku polskich gramatyków proponowało rozróżnienie między obu trybami (tak przecież odmiennymi), ale nie przyjęło się ono, mimo że ułatwiłoby życie nauczycielom tych języków, w których istnieje osobny tryb przypuszczający i osobny łączący (romańskie) i nauczycielom polskiego na Węgrzech. Istnieje zresztą wiele takich zjawisk, których inne niż tradycyjne przedstawienie ułatwiłoby dzieciom naukę języków (np. we francuskim pojęcie równoważnika zdania jest obce, uważam, że również i w polskim jest ono niepotrzebne). Czy nauka gramatyki polskiej nie powinna być w jakiejś mierze nastawiona porównawczo, aby dzieci nauczyć, że nie wszędzie na świecie ludzie myślą takimi kategoriami, jakie zostały zdefiniowane (dość dawno temu na dodatek) przez polskie gramtyki?
Dziękuję za odpowiedź
Arkadiusz Karski
Bukowno / Budapeszt

Szanowni Państwo,

czy w zdaniu zaczynającym się od dwóch okoliczników jednorodnych, które oddzielamy przecinkiem, należy wstawić również przecinek po drugim okoliczniku? Na przykład zdanie: „Po lewej, za dziedzińcem, rysował się gmach Pałacu Prymasowskiego”. Czy jest poprawne interpunkcyjnie, czy należy drugi przecinek usunąć?

Dziękuję za odpowiedź

Natalia Kaśków

Dzień dobry,
czy w polskiej ortografii występował kiedyś regularniej znak i-umlaut, który do dziś jest w ukraińskiej wersji cyrylicy? Spotkałem taką literę w następującym reprincie: http://www.grekat.stalwol.pl/1-2.html i uświadomiłem sobie, że chyba nigdy wcześniej jej nie widziałem.
Dziękuję,
Jarek Hirny