W Słowniku mitów i tradycji kultury Kopalińskiego w haśle fraszka jest informacja, że tę „igraszkę poetycką określano też mianem Drwa (tj. drwiny)”. Czy była to gra słów (nowoznacznik), czy też niezależnie istniało słowo drwa wcześniej już oznaczające drwiny? Czy w tym znaczeniu drwa to rzeczownik rodzaju żeńskiego w liczbie pojedynczej, czy plurale tantum? A może liczba mnoga, ale posiadająca liczbę pojedynczą?

Dzień dobry,
bardzo proszę o wskazanie, które z zaimków w dwóch następujących zdaniach są poprawne:
1) Jan dostał należny sobie/mu hołd.
2) Janina syci się należnym sobie/jej dowodem szacunku.

Przeczytałam w pewnym artykule, że w języku staropolskim zwrot jejmość miał negatywne zabarwienie. Czy to prawda?
Z góry dziękuję za odpowiedź.
Anna K.

Dzień dobry!

Dziękuję za odpowiedź ws. języka inkluzywnego, jednak liczyłem że ws. tak nowego zjawiska będzie ona bardziej rozbudowana. Wydaje mi się, że większość Polaków nie stosuje takich zabiegów stylistycznych. A jeżeli to zjawisko uzyskuje poparcie językoznawców, to czemu w takim razie nie włączyć wszystkich możliwych grup społecznych zanim przejdzie się do rzeczy?

We współczesnej polszczyźnie mamy szereg nieregularnych form stopnia wyższego przymiotników, np. mniejszy, większy, lepszy, gorszy. Archaiczne bole- w imieniu Bolesław też chyba jest nieregularne. Ciekawi mnie, dlaczego lepszy i gorszy wyglądają tak, jakby były regularnymi formami utworzonymi od słów lepki i gorzki (stopniowanych dziś tylko opisowo). Czy to przypadek?

Słownik podaje, że moiściewy to „poufały okrzyk”. Co oznaczało to słowo, zanim stało się okrzykiem? Jak się je wymawia: [mo-i-ście-wy] czy [moj-ście-wy], gdzie pada akcent?

Szanowni Państwo, prowadzę zajęcia z języka polskiego na Politechnice Odeskiej (Ukraina). Mamy studentkę Gagauzkę Katarzynę Gajdarżi. Pytanie dotyczy odmiany jej nazwiska w liczbie mnogiej. Reguły języka polskiego każą odmieniać nazwiska takiego typu jak przymiotniki, jednak mianownik liczby mnogiej napisałabym tak: państwo Gajdarżiowie (nie ma państwa Gajdarżich, dzięki państwu Gajdarżim, znam państwa Gajdarżich, idę z państwem Gajdarżimi, myślę o państwu Gajdarżich, państwo Gajdarżiowie!

Szanowni Państwo!
Moi znajomi szykują się do wesela, a co za tym idzie zabierają się za wypisywanie zaproszeń. Jedno z nazwisk gości stało się problematyczne. Mowa o nazwisku Jakoktochce. Znajomi chcą uniknąć trendu pozostawiania nazwisk w mianowniku, dlatego spróbowali zmierzyć się z tym zadaniem.
Czy zasada dotycząca odmiany nazwisk wg paradygmatu przymiotnika będzie właściwa? Państwo Jakoktochcejowie? W przypadku mężczyzny, dopełniacz: pana Jakoktochcego?
Małżonka ma dwuczłonowe nazwisko: Ogierman-Jakoktochce. Czy poprawny dopełniacz to Ogierman-Jakoktochcejowej? Narzędnik: Ogierman-Jakochtocejową?

Dzień dobry,

moje nazwisko, Krzebietke, jak ustaliłem jest pochodzenia staropolskiego albo (bardziej prawdopodobne) niemieckiego. Jak odmieniać to nazwisko? Bo przyznam, że odmiana Krzebietkego, Krzebietkowie czy (dla Tymoteusza) Krzebietki brzmią źle, gdy przyjęło się u nas w rodzinie, że naszego nazwiska nie odmieniamy

Jak poprawnie pisać nazwy win i drinków? Dużymi czy małymi literami? Moje wątpliwości dotyczą zwłaszcza nazw win pochodzących z konkretnej winnicy (czasem z podanym konkretnym rocznikiem) i wymyślnych, autorskich nazw drinków.