Szanowni Państwo!
W wiadomościach telewizyjnych usłyszałem właśnie kolejny raz sformułowanie wykupić receptę. Wydaje mi się ono bez sensu – tak jakby recepta miała być wykupiona np. z niewoli. Jednak słowa wykupić coraz częściej używa się w podobnym znaczeniu. Czy słusznie?
Pozdrawiam

Korzystałam już kiedyś z tego sposobu informacji o zasadach pisowni w języku polskim i otrzymałam wyczerpującą odpowiedź. Chciałabym tym razem prosić o wyjaśnienie następującej kwestii (związanej z dwukropkiem, lecz w rozdziale o interpunkcji odpowiedzi na swoje wątpliwości nie znalazłam; pewnie jest to kwestia składni). Czy prawidłowe jest odmienianie rzeczowników w podpunktach, czy nie (np. w poniższym sformułowaniu)?

… na podstawie następujących aktów prawnych:
- ustawa o …
- rozporządzenie regulujące …

Wydaje mi się, że odmieniamy w wypadku następującego sformułowania:

… na podstawie:
- ustawy o …
- rozporządzenia regulującego …

Pozdrawiam serdecznie i dziękuję już teraz, żeby nie zaśmiecać, szalenie użytecznej, skrzynki pocztowej.
Krystyna Jędryczkowska.

Szanowni Państwo,
mam wątpliwość w związku z przecinkiem w zdaniach typu:
(…) analiza parametrów takich, jak: (…) [tu następuje wyliczenie],
Mowa o takich dokonaniach, jak: (…) [wyliczenie].
Przycinek wydaje mi się potrzebny. Jest kilka porad na ten temat, w których nawiązuje się do reguły [381], dotyczącej porównań paralelnych, m.in. taki… jak, i w związku z nią zaleca się niestawianie go. Tyle że ja bym raczej widział analogię w [380], gdzie mowa o zapowiedniku wyliczenia.
Czytelnik

Dzień dobry, przeszukałem zasoby Poradni, posługując się słowami "lista" i "wyliczenia", ale nie znalazłem odpowiedzi.

Czy tworząc wyliczenie, poprzedzające je zdanie mogę kończyć dwukropkiem? Wydaje mi się to oczywiste, jednak niedawno współpracownik zarzucił mi błąd. Poniżej przykłady.

Odpowiedz sobie na poniższe pytania:

1. ...

2. ...

3. ...

CZY

Odpowiedz sobie na poniższe pytania.

1. ...

2. ...

3. ...

Z góry dziękuję za pomoc. Michał Gawlik

Szanowni Państwo,

zastanawia mnie kwestia właściwego doboru spójników i zaimków w zdaniach, w których te wydają się funkcjonować wariantywnie. Chodzi mi na przykład o spójniki jak – gdy oraz którego – jakiego. Czy można posługiwać się nimi wymiennie, wedle uznania, czy może jednak zawierają jakieś subtelne różnice?

Dzień dobry. Mam pytanie dotyczące słowa „zauważyć”. Czy w jego wymowie powinno wybrzmiewać „uwa”, a przez to samo słowo powinno mieć 4 sylaby (za-u-wa-żyć) czy też „łwa”", a wtedy słowo powinno mieć 3 sylaby (za-uwa-żyć)? W internecie trudno mi znaleźć odpowiedź na to zagadnienie. Portal esylaby.pl podaje podział na 4 sylaby „za-u-wa-żyć”, ale już dla słowa „zauważać” podaje podział na tylko 3 sylaby (za-uwa-żać). Wydaje mi się, że oba te słowa powinny mieć tyle samo sylab. Ale ile, 3 czy 4? Z góry dziękuję za odpowiedź.

Czy poprawna jest wymowa realizmie, zamiast realiźmie? Wydaje mi się, że zwykło się pisać realizmie, a mówić realiźmie. Odwrotna kombinacja mnie razi. Rzecz tyczy się wielu wyrazów: tragizm, komizm, epikureizm. Warto też rozważyć trochę inaczej pisany faszyzm. Faszyźmie czy faszyzmie?
Z góry dziękuję za poradę i serdecznie pozdrawiam.

Moje pytanie raczej nie dotyczy języka polskiego, ale mam nadzieję, że można kwestię przeze mnie poruszoną rozważyć. Otóż, zajmując się historią najnowszą, często napotykam na obce nazwiska, nie wiedząc, jak je wymówić. Zupełną trudność sprawiają mi nazwiska osób pochodzących z terenów pogranicza językowego. Jak zatem wymówić nazwisko obecnego premiera Luksemburga Jeana-Claude'a Junckera. Imię jest wybitnie francuskie, lecz nazwisko sprawia wrażenie bardziej niemieckiego, zatem [junker] czy [żinker]. Podobnie nazwisko Alzatczyka i francuskiego ministra spraw zagranicznych Roberta Schumana (tu jednak zapewne wystarczająco utarła się wymowa [szuman], a [szima] brzmiałoby chyba dość dziwacznie). Również nazwisko obecnego premiera Belgii sprawia pewne trudności: Guy Verhofstadt. Zapewne [gi ferhofsztat], ale czy na pewno?

Szanowni Państwo,
Chciałbym się upewnić, jak powinno się wymawiać niektóre słowa pochodzenia angielskiego, np. hi-fi i ketchup. Czy można, jak to się powszechnie robi, spolszczać tylko jedną część słowa, a drugą wymawiać zgodnie z zasadami obowiązującymi w języku angielskim (czyli: [haj-fi] zamiast [haj-faj] i [keczup] zamiast [keczap])?
Pozdrawiam,
Łukasz Borzęda

W omówieniu niektórych procesów fonetycznych pojawia się informacja, że coś wymówić jest łatwiej. Czy językoznawcy dysponują jakimś kryterium, co się wymawia łatwiej?
Wydawałoby się, że uczące się mówić dzieci przekręcają słowa do postaci łatwiejszej w wymowie. Spotkałem się ostatnio z dwoma niezależnymi przypadkami, gdy małe dzieci wymawiają [nitk] zamiast [nikt] (a jedno z nich mówi jeszcze [wiadutk]). Czy rzeczywiście -tk jest wymówić łatwiej niż -kt?