Dzień dobry.
Chciałbym się dowiedzieć, czy w j. polskim istnieje rzeczownik, który określa osobę przekładającą obcą kulturę ponad swoją. Słownik PWN wymienia ksenofila, ale on tylko „odnosi się z sympatią do cudzoziemców i cudzoziemszczyzny”, a ja mam na myśli osobę, która wręcz hołduje obcym tradycjom, odrzucając te rodzime.
Z góry dziękuję za odpowiedź.

PWN-owskie słowniki (Słownik nazw własnych oraz Słownik nazw miejscowości i mieszkańców) podają, że mieszkaniec Nowego Wiśnicza to nowowiśniczanin, a przymiotnik – nowowiśnicki. Jednak w Nowym Wiśniczu wydawane są Wiadomości Wiśnickie, a lokalny portal http://www.wisniczanin.pl/ nosi nazwę Wiśniczanin. Również spojrzenie na wyniki z Google przekonuje, że wyrazów z nowo- używa mało kto oprócz scrabblistów. Którym formom dać pierwszeństwo?

Witam.
Która forma jest poprawna? Czy „Kierujemy się ku południu”, czy „Kierujemy się ku południowi”? Wydaje mi się, że pierwsza forma jest poprawna, jednak kilka osób się ze mną nie zgadza, dlatego postanowiłem prosić o fachową poradę.
Z góry dziękuję i pozdrawiam!

Chciałabym dowiedzieć się, jakie są zasady pisowni małą lub dużą literą nazw typu: lasy siekierzyńskie, Lasy Państwowe Nadleśnictwa Sebork, Lasy Kranickie, Las Sokole, leśniczówka Kuzie, nadleśnictwo Dęby.
Pozdrawiam.

Jakie są szanse na „ułaskawienie” słowa lektorować? Potocznie niektórzy używają go na określenie czytania na głos, szczególnie publicznego, np. przetłumaczonych dialogów w zagranicznych filmach. Zdaję sobie sprawę, że nie ma go w słownikach (poza słownikiem języka górnołużyckiego) i nie jest używane przez osoby dbające o poprawną polszczyznę. Jednak byłoby bardzo wygodne. Samo czytać ma zbyt szerokie znaczenie, a czytać publicznie razi długością. Może istnieje jakieś inne, rodzime określenie?

Dzień dobry,
chciałabym spytać, jak powinien brzmieć dopełniacz imienia Leo. Czy należy pisać koncepcja Leo Frobeniusa, czy też Leona Frobeniusa?
Serdecznie pozdrawiam i z góry dziękuję za pomoc,
Joanna Tegnerowicz

Począwszy od 5 wzwyż jest wyraźna zależność liczebników porządkowych od głównych: pięć – piąty, sześć – szósty, siedem – siódmy, osiem – ósmy… To kreskowane ó w wyrazach szósty, siódmy, ósmy – jest odmienne, wymienia się na e lub o w odpowiednim liczebniku głównym. Tę samą wspólność rdzenia czuje się w parze trzy – trzeci, ale brak jej w przypadku liczebników 1, 2 i 4. Ta trójka (albo ta czwórka) psuje cały porządek. Dodatkowo w parach dwa – drugi oraz cztery – czwarty zgadzają się pierwsze (a nie zgadzają dopiero drugie) głoski – i nie tylko jest to intrygujące, ale dodatkowo może sprawiać trudność ortograficzną, jeśli się zbyt mocno pokojarzy drugi z dwa czy dwoje (takie silne skojarzenie obserwuję u swojego dziecka, które notorycznie chce pisać drógi, uzasadniając to właśnie tym).
Chciałbym spytać o etymologię liczebników porządkowych. Czy to tylko zbieg okoliczności (te pierwsze głoski), czy rzeczywiście istnieje etymologiczne powiązanie wewnątrz par dwa – drugi i cztery – czwarty?

Mam pytanie wiążace się z lutowaniem. Czy jest jedno słowo określające człowieka, którego narzędziem pracy jest lutownica?

Dlaczego duża łyżka to łycha, a nie łyha? Przecież ż powinno wymieniać się na h.

Szanowni Państwo!
Chciałbym się dowiedzieć, jaka transkrypcja obowiązuje w języku polskim dla chińskiego? W Poradni jest informacja, że podobno obowiązuje system pinyin. Skąd w takim razie np. w Gazecie Wyborczej formy Mao Tse-tung lub Teng Siao-ping zamiast Mao Zedong, Deng Xiaoping?
Łączę ukłony