Proszę o odpowiedź na pytanie, jak powinna wyglądać interpunkcja w zdaniu:

a) „Powiedz, co się z tobą dzieje?” czy b) „Powiedz, co się z tobą dzieje”. Zdanie nadrzędne nie jest pytajne, a więc moim zdaniem poprawna jest wersja b).

Dzień dobry
Jestem pedagogiem szkolnym
Od tego roku koordynuje w swojej szkole program profilaktyczny „ARS”. Jest to program sanitarnej stacji epidemiologicznej
Cała nazwa programu brzmi: „ARS czyli jak dbać o miłość?”
Nurtuje mnie jedna rzecz.
Czy znak zapytania postawiony na końcu tej frazy powinien się tam znajdować czy nie?
Według mnie nie, ale nie jestem znawcą, dlatego pozwoliłam sobie napisać.
Na każdym plakacie i każdej ulotce widnieje nazwa programu w takiej właśnie formie.

Witam,
czy w przykładach (i innych takich sformułowaniach): „Kowalski nie przyszedł dziś do pracy. Pytanie, czy jutro przyjdzie, czy będzie miał L4?”, „Zawodnicy źle grają. Pytanie, czy trener zostanie zwolniony?” potrzebne są pytajniki na końcu zdań, czy ponieważ jest już na początku słowo pytanie, zdanie powinna kończyć kropka.
Pozdrawiam
Grażyna K.

Jak stosować zasadę [317] w przypadkach zależnych? Jeśli w jednym tekście powołam się na trzy prace: Майкл Джексон на почтовых марках, Почтовые марки посвящены Майклу Джексону i Почтовые марки с Майклом Джексоном, to będą to: Michael Jackson na pocztowych markach, Pocztowyje marki poswiaszczeny Michaelu Jacksonu i Pocztowyje marki s Michaelom Jacksonom?

Mam zdanie:
Opisane tu rezultaty przynoszą odpowiedź na pytanie: Jak rozbudzić aktywność i przedsiębiorczość ludzi?
Czy postawiłam tu prawidłowo znak zapytania? A gdyby było bez dwukropka i z małej litery jak rozbudzić…, to też stawiam znak zapytania.

Jak wymawia się odmienione nazwy własne: Harry'ego, Buddy'ego, Holly'ego, Gregory'ego, Johnny'ego, Woody'ego… Chodzi o wybór między [hollego], [gregorego], [łudego] a [holliego], [gregoriego], [łudiego].

Szanowni Państwo,

zastanawia mnie, czy słowa dżdżysty — skoro pochodzi od słowa „deżdż” — nie należałoby wymawiać jako [d-żdżysty, drzdżysty]. Tzn. pierwsze „dż” jak [drz] (np. w „drzewie”), a drugie „dż” - już normalnie, czyli tak jak się je teraz wymawia. I czy tak samo nie należałoby wymawiać dżdżownicy: [d-żdżownica].

Czy taka wymowa nie była pierwotna? Sami Państwo piszą, że w języku górnołużyckim mówi się „dešćownica”, więc wydaje mi się to oczywiste.

Z poważaniem

Andrzej M. Sołtan

Szanowni Państwo,

chciałbym dopytać w sprawie nieodmienności wyrażeń łacińskich typu modus operandi. W słowniku można odnaleźć sformułowanie, że wyrażenie w każdej formie jest takie samo. Dla osób znających jednak język łaciński zdania „analiza modus operandi sprawcy”, a tym bardziej „są różne przykłady modus operandi sprawców” wygląda co najmniej dziwacznie. Czy można jednak stosować odmianę takich zwrotów i budować zdania typu „analiza modi operandi”? Jaka jest też przyczyną tej nieodmienności? Z góry dziękuję za pomoc.

Z wyrazami szacunku

Daniel

Czy zwroty w rodzaju „Zrób mi coś jeść/pić’’ można uznać za polski odpowiednik łacińskiej składni a. c. i.?

Szanowni Państwo,
wrócę do pytania, na które dostałam odpowiedź, jednak bardzo niesatysfakcjonującą. Jak rozumiem, dr Wolański zapisuje Kennedy'ego, a wymawia [kenediego]? Dlaczego zatem mamy stawiać tam apostrof? Nie dajemy go w przypadku np. Caseyów (Caseyami, Caseyowie itd.). Nie przekonuje także mnie argument, że mogłoby to zmylić nas co do postaci mianownikowej. Nie myli nas w przypadku form: Jakiem czy Grapie. Co z Jakiem od Jacquesa (porada prof. Grzeni)?