Na é ścieśnione można trafić w poezji i dzięki Poradni wiadomo, jak to czytać. Problem jest w drugą stronę: wierszoklecie pasuje użyć do rymu dajmy na to umiéra albo miéści. Gdyby to było nabłędniéj czy podrzędnéj – odgapia z poradni PWN. Ale umiéra? miéści? owiéczka? dyskiétce? Czy można sobie tak zawsze „zastylizować’’, czy przeciwnie – są jakieś granice przyzwoitości? Jeśli są, to skąd brać o nich wiedzę?

Czy uzasadniony jest taki szyk: „z szaleńczą niemal odwagą wyszedł na pokład; muszą odbywać długie bardzo wędrówki; o pół mili zaledwie dojrzał stado karibu; sięgając łbem o 9 przeszło stóp” zamiast: „z niemal szaleńczą odwagą; bardzo długie wędrówki; zaledwie o pół mili; przeszło o 9 stóp”. Zdania te pochodzą z książek Centkiewiczów i Curwooda, ale ostatnio i w gazecie natrafiłem na coś takiego: „wiadomo, że od Kaczyńskiego tylko zależy, kto...” (zamiast „że tylko od Kaczyńskiego zależy”).

Michał Bajor śpiewa w jednym ze swoich utworów – Do trzech cnót – „Gdy mi po cichu szyje buty ten, z którym konie mogłem kraść”. Moje pytanie jest następujące: jak powstał związek frazeologiczny szyć (komuś) po cichu buty – przy założeniu, że właśnie tak on wygląda. Domyślam się, że chodzi o zdradę kogoś bliskiego, ale dlaczego akurat wyrażona jest ona w taki sposób?
Serdecznie pozdrawiam, dziękuję!

Dzień dobry, Panie Profesorze,
od dawna borykam się z problemem: określenie środki specjalne jako forma organizacyjna kreślona w ustawie o finansach publicznych (poprzez którą gromadzone są i wydawane pieniądze). Czy mówi się: „Wydaję pieniądze ze środka specjalnego”, czy też „… ze środków specjalnych"? Publikacje, nawet rozporządzenia, wyroki sądowe, stosują liczbę pojedynczą – czy aby prawidłowo?

Dziękuję za odpowiedź,
z poważaniem Jolanta Skuczyńska

Dzień dobry, zamierzam nadać przygotowywanej książce tytuł „Tak dla fotografii. Tak dla sztuki”. Mam jednak wątpliwość. Czy nie pachnie to rusycyzmen. Może lepiej byłoby „Tak fotografii. Tak sztuce”. Dziękuję za konsultację.

Zenon

Szanowni Państwo,
czytając książkę, natknąłem się na wyraz talk-show zapisany w formie tok szoł. W pierwszej chwili zupełnie nie mogłem zrozumieć, o co chodzi. Czy nie wydaje się Państwu, że tego typu polonizacja jest zbyt odważna, wręcz nieczytelna? Jestem zwolennikiem polszczenia obcych wyrazów, ale raczej przy zachowaniu pewnej przejrzystości i umiarkowania. Jakie jest Państwa zdanie? Może moje zarzuty są nieuzasadnione i przesadzone?
Z wyrazami szacunku
Dominik

1. Czy forma teeshirty (czy też tee-shirty, chodzi o pisownię, z wymową nie ma problemu) może w języku polskim funkcjonować równolegle z formą T-shirty?
2. Czy istnieje reguła posługiwania się w liczbie mnogiej słowami obcymi nie notowanymi w polskich słownikach (tj. czy wolno tworzyć liczbę mnogą analogicznie do wyrazów polskich, czy raczej zostawiać w brzmieniu oryginalnym, np. -s na końcu, jeśli wyraz jest angielski)?
Pozdrawiam serdecznie,
Piotr, Gliwice

Szanowni Państwo,

po pytaniu https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/b-Nie-wszystkie-b-tytuly-zaczynaja-sie-mala-litera;15534.html cały czas zastanawiam się nad wielką literą w tytułach wiadomości mejlowych. Do tej pory zawsze tak zaczynałem, ale może najlepiej byłoby stosować taką zasadę jak Państwo? Choć w mejlach oficjalnych pisanych do osób wyżej postawionych mała litera wygląda mi niezręcznie.

Z wyrazami szacunku

Czytelnik

Dzień dobry, dlaczego w słowniku nie pojawia się słowo „voucher”, jako określenie pewnego rodzaju bonu lub kuponu?

Mam kłopot z nazwami własnymi, np. nazwę Stowarzyszenie Pomocy Chłopskiej należy napisać od wielkiej litery (nazwa własna). Natomiast używając później tylko słowa stowarzyszenie – od jakiej litery należy je pisać w tekście?