Szanowni Państwo!
Jak zapisywać wtręty łacińskie, nie tak powszechnie znane jak: ex post czy post factum, ale na przykład: ante litteram, restitutio ad integrum czy in partibus infidelium? Wyróżniać kursywą czy nie? We wspomnieniach, które przygotowuję do druku, występują jedne i drugie. Czy zatem uzależniać zapis od stopnia przyswojenia (ale jak tu wyznaczyć granicę?), czy trzymać się jednej konwencji (wszystko pismem prostym lub wszystko pochyłym)?

Proszę o obronę apostrofu (cz. 1). Czasem uzasadnia się go niewymawianiem ostatnich liter. Ale:

— Avery’ego vs. Walerego, Goscinnego,

— Murphy’ego vs. Adyego.

Skoro brak różnic w wymowie, skoro można by pisać per analogiam Murphyego, Averego, to po co apostrof? Gdyby to był argument, pisalibyśmy Ściegienny’ego i w Jeziorany’ach. Albo Montesquieugo – pomijamy u, więc powinien być apostrof, a nie ma.

Ad. do porady https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Aksel;13513.html

A jak będzie z odmianą imienia psa? Ma na imię Axel od nazwy piruetu/skoku w łyżwiarstwie figurowym, nie od imienia mężczyzny. Czy zatem wołam Aksla, czy też Aksela? Mówię o Akslu czy Akselu? To samo dotyczy imienia psa: Kapsel — nie ma Kapsla czy Kapsela?

Z góry dziękuję za odpowiedź

Ewelina Likowicz

Dzień dobry. Dziękuję za odpowiedź na moje poprzednie pytanie! Tym razem do napisania skłoniła mnie jedna z niedawnych odpowiedzi w poradni. Czytaliśmy w niej, że istnieją zaimki ablatywne i lokatywne. Bardzo mnie zaciekawiły te terminy. Czy mogliby Państwo podać pełną klasyfikację zaimków (bo skoro jest ich więcej, to i specjalistycznych terminów też jest więcej) z przykładami?

Pozdrawiam i dziękuję za Państwa pracę!

Czy określenie osoby w kryzysie bezdomności nie jest błędem logicznym? Ich bezdomność ma się świetnie, więc mogą być raczej w kryzysie mieszkalnym.

Szanowni Państwo,
Mianownik: G. Pico della Mirandola, Dopełniacz: G. Pico della Mirandoli – wszystko jasne, według słownika Pico się nie odmienia. Ale jeśli rzeczony filozof występuje w tekście, którego jest głównym bohaterem, jako „goły” Pico (bez della Mirandola), to też nie wolno odmieniać? Dodam, że ta skrócona forma, choć może nie nazbyt poprawna, jest raczej zakorzeniona i potwierdzona, czy raczej wprowadzona przez uzus obcojęzyczny (cf. Responsio ad Picum Melanchtona). Jednakże cokolwiek napiszę, brzmi nieszczególnie. Dop. Pica – w porządku, ale Narz. Pikiem? Cel. Picowi?
Z poważaniem
Marianna Cielecka

Moje pytanie jest związane z próbą przetłumaczenia na język polski słowa sub-principle. Czy istnieje w języku polskim wyraz sub-zasada bądź pod zasada (pod reguła). Które wyrażenie jest poprawne?
Z góry dziękuję za pomoc!

Czy istnieje określenie/zwrot poetycka sprawiedliwość, a jeśli tak, to co on oznacza i czy zapisany jest we właściwym szyku? Bo mówimy np. sprawiedliwość społeczna, nie społeczna sprawiedliwość.
Pozdrawiam serdecznie
Anna

Czy można mówić o prawidłowym i nieprawidłowym spolszczeniu? O ile transkrypcja czy transliteracja są ściśle opisane algorytmami i łatwo wskazać, gdzie i w jaki sposób dana reguła została naruszona, o tyle termin polszczenie wydaje się tylko stwierdzeniem, że coś było w innym języku, a teraz jest w naszym – przy takim rozumieniu tego słowa jedynym kryterium „poprawności” wydaje się być uzus.

Czy można mówić o jakiejś ogólnej różnicy stylistycznej między przymiotnikami dzierżawczymi na -owski a tymi na -owy? Dlaczego częściej (jak sądzę) mówi się Szekspirowski (dramat) niż Szekspirowy, ale Miłoszowy (wiersz) niż Miłoszowski?