Szanowni Państwo,
czy pytania „Co to takiego?” i „Kto to taki?” można uznać za poprawne konstrukcje? A jeśli tak – czy mogą one swobodnie funkcjonować w komunikacji oficjalnej, czy też ich byt należy absolutnie ograniczyć do mowy potocznej?
Łączę pozdrowienia,
M.S.

Czy jeśli w książce popularnonaukowej (tłumaczonej z j. ang.) pojawiają się dialogi ujęte w cudzysłów, a tłumacz również zachowuje je w cudzysłowie, to co zrobić w sytuacji, kiedy przytoczone, krótkie zdanie (np. "Nie ma powodu do obaw.") znajduje się w osobnym akapicie (a tak w Polsce nie wyodrębnia się przytoczeń wypowiedzi ustnych)? Czy w takich sytuacjach można wyjątkowo stosować pauzy zamiast cudzysłowów? Czy jedną metodę konsekwentnie i wówczas usunąć akapit i włączyć cytat w akapit poprz?

Szanowni Państwo,
w jaki sposób zapisywać w powieści partie dialogowe w wypowiedzi bohatera (dialog w dialogu)? Chodzi mi o sytuację, kiedy bohater opowiada historię (rozpoczętą od myślnika), w której przytacza wypowiedzi innych postaci?
Z wyrazami szacunku

Czy w zapisie dialogu:

– Guten tag – usłyszał w słuchawce Marcin

należy uznać, że czasownik „usłyszał” odnosi się do wypowiedzi i skutkiem tego piszemy go od małej litery, czy też odnosi się on do reakcji słuchającego, co każe nam pisać go od dużej

– Guten tag. – Usłyszał w słuchawce Marcin?

Czy użycie słówka był z czasownikiem powinien, gdy ten dotyczy przeszłości (a więc powinienem był, powinna była itp.), jest obowiązkowe? Zawsze sądziłem, że tak, ale autorzy polskiej wersji językowej filmów anglojęzycznych często je opuszczają, mimo że może to utrudnić zrozumienie akcji. Gdy np. bohater filmu mówi w oryginale „You should have phoned her” (a więc odwołuje się do przeszłości), polski przekład brzmi „Powinieneś do niej zadzwonić” (co w moim rozumieniu wskazuje na teraźniejszość).

Mam pytanie dotyczące dwukropka i cudzysłowu. Czy w zdaniu — Kultowa kawiarnia we Włoszech z wysokimi cenami. Burmistrz: „To nie nasza wina” — cudzysłów powinien występować po dwukropku, czy nie?

Szanowni Państwo,

zastanawiam się, czy w poniższej kwestii dialogowej potrzebny jest przecinek w oznaczonym miejscu:

„Czy ja w ogóle dam radę to udźwignąć? — jęknął(,) zmartwiony.”?

Szanowni Państwo,
porada https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Kiedy-i-czym-zamykac-zdanie;5860.html przypomniała mi o dylemacie, który nieraz mam, pisząc esemesy lub wiadomości przez Facebooka itp. Czy wiadomość typu Może, Nie, Godz. 18 zamykać kropką? Z porady tej wynikałoby chyba, że nie. Zastanawiam się jednak, czy lakoniczne teksty esemesów nie są bliższe raczej dialogom w beletrystyce niż sloganom reklamowym na plakatach.
Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Dzień dobry,
pytanie dotyczy języka używanego przed wojną i anachronizmów językowych w literaturze. Czytam teraz Morfinę Szczepana Twardocha, w której polski oficer w 39 roku używa na godziny określeń 17.00 i 22.00. Czy tak mówiło się przed wojną? (Zdawało mi się, że 5 i 10).
I ewentualnie dodatkowo, jeśli ktoś z Państwa czytał tę książkę: czy przed wojną mówiło się tak, jak mówią jej bohaterowie (chodzi mi o przekleństwa etc.)?
Dziękuję bardzo i pozdrawiam,
Małgorzata Werner

Szanowni Państwo,
czy słowo jednak powinno zajmować w zdaniu jakąś określoną pozycję? Pamiętam, jak pewna Pani – doświadczony korektor-redaktor – zapewniała mnie, że jednak zawsze stoi na drugiej pozycji, nie rozpoczyna zdania, nie kończy. Czy to prawda?
— „Jednak nie pójdę tam nigdy więcej”.
— „Nie pójdę jednak tam nigdy więcej”.
A może jeszcze inaczej?
Z pozdrowieniami
AŁ